Duvarlarım Yok

bütün cevaplarý biliyor gibiydim
sorularýyla birlikte üstelik
fakat aðzýmý açýp tek bir ses çýkaramýyordum
öylesine doluydum

çatlayacak gibi

sonra sorular buharlaþýp uçtu
bütün cevaplar baþý kesik insanlar gibi
yürüyordu içimin boþ sokaklarýnda

bense küskün bir öksüzün gözlerine hapsolmuþtum...

attýðým çýðlýklarý kimse duymuyordu
kimse görmüyordu hýncla sýkýlan avuçlarýmýn kanadýðýný
kabusun rüyayý kýskandýðý yerde unutmuþlardý beni
uyandýramýyordum uykuyu
dokunamýyordum güneþe,
yüzünü bana çevirip yolumu aydýnlatsýn diye...

aslýnda kaybolmak güzeldi
siyahýn beyazý sevmesi gibiydim

aþk olsam bu kadar olurdum

ne olmadýðýmý anlamaktan
ne olduðumu anlamaya sýra gelmiyordu ki...

olsun
tanýmsýzlýðýmý seviyordum

duvarlarým yok
hatta ayaklarým bile

bütün duvarlarýn üzerinden uçuyorum
sizi görüyorum
görüyorum,
ne yazýk ki...

✒T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın: