Her sabah geçtiðim bu yolun üstünde Kurumaya yüz tutmuþ bir aðaç vardý. Belli ki susuz kalmýþtý kökleri; Dalýnýn ucunda son bir yaprak kalmýþtý, Düþtü düþecek. Güneþ olur gölgesi yoktu; Yaðmur yaðar altýnda durulmazdý. Bir bahar daha zor dayandý; Odun oldu sobalarda, Yandý kül oldu, Duman duman kayboldu bacalarda. Bu sabah geçerken Baktým o aðacýn köküne; Acý acý gülümsedim, Yerinde yeller esiyordu. Bir zamanlar yeþillikler içindeydi; Kuþlar dallarýnda seviþirdi, Ýhtiyarlar gölgesinde dinlenirdi. Fakat bir filiz gördüm dibinde; Ben görür müyüm bilmem! Susuz kalmazsa, Birisi dokunmazsa, Büyür inþallah, O aðacýn yerine.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.