BİR LEYLA ŞARKISI

Bir dostun nikahýný kutlamak istiyorduk;
Ocak baþý da denen bir mekana oturduk.

Servisler açýlýnca verildi sipariþler.
Kimi balýk isterken, kimi de kebap ister.

“Hay hay” diyen garsonlar, koþtururken geriye,
Bakmadýlar sanki de baþka bir müþteriye.

Çok geçmeden göründü, balýklarla kebaplar.
Mezelerle birlikte rakýlar ve þaraplar.

Özenle sýralandý her þey yerli yerine.
Kadehler kaldýrýldý nikahýn þerefine.

Neþe dolu bir sohbet uzayýp gidiyordu.
Boþaldýkça þiþeler, yenisi geliyordu.

Yudum yudum sarhoþluk sarýnca tüm masayý,
Unutmuþtuk o gece düþünceyi, tasayý.

Kýrk yýllýk akþamcýlar girerlerken havaya,
Ýhtiyar bir kemancý, baþlamýþtý çalmaya.

Kemancý titrek sesle söylerken þarkýsýný,
Paylaþtý akþamcýlar, onunla rakýsýný.

Bazýsý da birkaç þiþ attýrmýþken ocaða,
Ýhtiyarcýk almýþtý, kemanýný kucaða.

Baþladý þarkýya, “Olmaz meleðim… vakit geç.
Sen kendine kendin gibi, bir taze bahar seç.”

Diye söylerken bize, anlatmýþtý kendini.
Yýllardýr kemanýyla paylaþtýðý derdini.

O da sevmiþ birini, yuva kurmuþ gönlünce,
Mutlu etmek istemiþ, sevdiðini ömrünce.

Bey amcanýn Leyla’sý, o kadar da güzelmiþ.
Tanrý onu yaratmýþ, hatta bir de özenmiþ.

Kumrular koklaþýrken o günlerde baþ baþa,
Leyla o sene girmiþ, on beþinde bir yaþa.

“Dut aðacý dut verir. Yapraðýný kýt verir.
Oðlan büyük, kýz küçük. Sarýldýkça tat verir.”

Diye çalar söylemiþ, o yýllarda bey amca.
Ancak atmýþ Leyla’ya, köy gençleri bir kanca.

Saldýrmýþlar kurt gibi, bulanýk bir havada.
Leyla’yý kaçýrmýþlar, kimse yokken ovada.

Daðlarda gezdirip de her gece aðlatmýþlar.
Geçitleri tutmuþlar; yollarý baðlatmýþlar.

Bir kuþ bile uçmazken o köyden dýþarýya,
Gitmeyen hiç kalmamýþ Leyla’yý aramaya.

Her kafile boþ dönmüþ, uzun süren seferden.
Derken ümit kesilmiþ, daðlardaki gençlerden.

Baharla yaz geçip de yapraklar dökülünce,
Daðlar bembeyaz olmuþ, ovadan bakýlýnca.

Bir akþam çýkýp gelmiþ, köy gençleri ovaya.
Ertesi gün gitmiþler, muhtarla, jandarmaya.

Sormuþ ki uzman çavuþ, hani, nerde kýz diye.
Leyla öldü demiþler, düþünce bir vadiye.

Þimdi bile daðlarda, aðýtlar duyulurmuþ.
Leyla’nýn yaþadýðý rivayet olunurmuþ.

Bir yudum daha aldý, bey amca rakýsýndan.
Söylemeye baþladý, bir Leyla þarkýsýndan:

“Leyla bir özge candýr. Kara gözlü ceylandýr.
Bulunmaz hüsn ü andýr. Leyla, Leyla, ah Leyla…”

Unutmuþtuk güya biz, düþünceyi tasayý.
Oysa öyle dertliydik, terk ederken masayý.

Yürüyorken dostlarla çarpýþan adýmlarla,
Dilimizdeydi hâlâ, Leyla, Leyla, ah Leyla…

Sosyal Medyada Paylaşın: