Çankýrý kale eteði;
Damlamca dere sokaðý…
Burada bir ulu zat yatar;
Onun namý cihan tutar.
Adý Ebubekir Aytekin
Oðlu Þeyh Hacý Bahaddin…
Bin iki yüz seksen birde,
Eylülün yirmi birinde;
Yazdýrmýþtý vakfiyeyi,
O tarihi sahifeyi.
Kuþlar aç kalmasýn diye,
Hem donakalmasýn diye,
Yaptýrmýþtý bir kuþhane;
Halk ona dedi kurþane.
Baðýþladý emlakini;
Ne varsa, tüm emvalini.
Yaradaný seven elbet,
Her mahluka eder rahmet.
O çaðda Batý insaný,
Düþünmezdi hiç hayvaný.
Yakardý hastayý diri.
Yýkanmazdý kat kat kiri.
Sen gel, tanýt kuþhaneyi.
Tamir et þu viraneyi.
O kuþlarýn babasýný ,
Bilsin herkes çabasýný.
Bizim þanlý tarihimiz,
Hem de güzel talihimiz,
Yazýk ayaklar altýnda
Türk’e küfür etmek moda.
Her eylülün yirmi birinde
Dünyanýn her bir yerinde
Kuþlarýn bayramý olsun.
Kalpler merhametle dolsun.
FikriDEMÝROK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.