Ýbrahim’di adý on dört yaþýnda
Serhat rüzgarý eserdi baþýnda.
Aklý fikri Cezayir savaþýnda.
Þehit kaný topraðýnda taþýnda.
Gitmeliydi Ýbrahim genç yaþýnda
Vardý Sipah Ocaðýna gönüllü
Dizildiler sýraya saðlý sollu.
Cezayir’e gideceðim diyordu.
Kararlýydý ve ýsrar ediyordu.
Sipah aðasý dedi yaþýn küçük;
Kemiklerin geliþseydi az buçuk.
Gitti öyle Ýbrahim Cezayir’e.
Çankýrý neresi Cezayir nere?
Buldu kendini savaþ ortasýnda.
Kahramanlýkta hayal ötesinde.
Kýrýlmýþtý bir bir kolu kanadý.
Arþý âlâya yazýlmýþtý adý.
Ýbrahim içecekti þerbetini;
Söyledi Paþa’ya vasiyetini:
“Cezayirdir koç yiðidin vataný;
Aramazlar gurbet ilde yiteni;
Hani benim oðlum der ise anam;
Öldü diye duyurmayýn siz beni.”
Döndü ordu kimi hasta, yaralý,
Her biri bir uzvundan sarýlý.
Halk dizilip evladýný arardý;
Haber var mý yok mu diye sorardý.
Onun da anasý koþarak geldi.
Herkese sordu oðluma ne oldu?
Paþa’ya sordu: “Hani benim oðlum?
Yýllardýr kalmadý hiç saðým solum.”
Paþa dedi: “Oðlun belki arkada,
Belki yeraltýnda belki yukarda.”
Koþtu zavallý vardý son nefere;
Ýbrahim çýkmýþtý uzun sefere.
Anladý Ýbrahim Cennet eriydi.
O, genç yaþta Allah askeriydi.
Fikri Demirok
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.