Sonra gittin Eylül yapraklarý döküldü ardýndan. Bir çocuk gibi aðladým. Soðuk buz gibi bir sobanýn arkasýnda kaldý hatýralar. Ben çiçekli perdeler astým camlara. Saksýda karanfiller açtý Olmayan sabahlara uyandým hep Olmayan bir ben aradým Gençliðimin yorgun yüzü geçerken aynalardan. Kýrlangýç aðýtlarý yükseldi sol omzuma. Sustum. Sustukça Papatyalar açtý ruhumda. Ellerim kocaman oldu Bir palyoca gibi..
Çok sonra Bir dilencinin olmayan avuçlarýna býraktým gülüþlerimi. Kalbimi beyaz bir kefene sardým. Sonra derin bir uykuya daldým Yastýðýmda hala O" karanfil kokusu..."
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.