Seni çok özlüyorum...
Duman rengi gözlerini.
Bana aldýðýn ilk hediye,
üstünde iki muhabbet kuþu olan
gümüþ toka,
Senden sonra takmadým bir daha .
Bugün çýkartým, kararmýþ,
temizledim.
Ýlk günkü gibi parlýyor.
Saçýma taktým, takarken aðladým...
Doðru Zaman’da takýlýnca
Mutlu eden ufacýk bir þey,
Þimdi içimi paramparça ediyor...
Her gün sol yanýmdan bir parça daha ölüyor.
Gölgelerim gittikçe çoðalýyor
ve ýþýk geçirmiyorlar...
Ben daha sensizliðe alýþamadým.
Adýn beynimde yankýlanýrken,
dudaklarýmýn arasýndan çýkmýyor.
Kalemim yazmýyor adýný.
Ellerim titriyor.
Ve yine ölüme yeniliyorum...
©BLAU, 2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.