KAYIP ÜLKEDEKİ SEVGİLİ

Güneþin çiçeklerini ellerimle,
Akþamýn göðsüne bastýrdým.
Dindirsin diye içimdeki acýlarý.

Dünyanýn penceresi ay,
Yýldýzlarla süslemiþ perdesini.
Gizli bakan, baykuþ gözlü gecemsin.
Sevgiye susamýþ çatlak dudaðýmda,
Nefes nefes ciðerlerime çektiðim cigaramsýn.

Yolunu gözleyen atlar yorgun,
Sýrtýnda aðýr sevdamý taþýyan yürekten.
Tepinerek tekme atýyor kumuna,
Üstünde nalýnýn izleri...

Þifalý gözyaþlarýmý yanaklarýna,
Zümrüdü Anka kuþu gibi döküyorum.
Yanarak ölüyor ve kendi küllerimden,
Kanatlanarak yeniden diriliyorum...

Bacasý tütmüþ bir zamanýn ocaðýnda piþen
Yaralý ve vurulmuþ bir kuþum.
Hüzünlerden dem tutmuþ yüreðimi iþleyen,
Güçsüz ve yorgun sevda iþçisiyim...

Kayýp sevgililer ülkesinde;
En çok seni nasýl aradýðýmý bilirim.
Her ihanetinin üstüne rüzgarla toprak atýp,
Her yalnýz gecenin sýzmýþ karanlýðýnda,
Nasýl sensiz yattýðýmý bilirim...

Siyah-beyaz eski resimlerde kaldý
Gül, gülüþlü, güzel yüzün.
Dargýným þimdi, arkamdan bakan aynalara.
Eskitmiþ bedenime giydiðim yýllarý,
Acý-tatlý hatýralarla süslenmiþ çelengin.
Hayat acýmasýzca beni senden nasýlda alýp götürmüþ...

Bu vücutta ruhum iflah olmaz artýk;
Bütün sevgiler kalplerde sýð.
Bütün insanlar yaþama eðreti.
Kötü hayatýn yitik ülkesi oldu bu dünya;
Ey insanoðlu duyun beni,
Nerede kaldý insanlýðýnýz?

Figen ANAR / 13.06.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: