Çürüme

sabahýn karanlýk saatlerine kadar çürüyen düþlerim var.
akþamýn son ýþýðýndan baþlayarak söküyorum bilincimin altýný
ve onu ve onun suratýnýn tam ortasýnda sanki çýðlýk çýðlýða duran burnunu getiriyorum
yataðýmýn ve mahremimin sýcak örtüsüne.
bir de güldüðünde dudaklarýnýn kenarýnda mahkumlar saklayan oyuklarýný,
bir de konuþtuðunda duymaktan baþka bana dokunduðunu bildiðim sesinin tadýný.
(hem öyle coþkun bir tadý vardý cümlelerinin ve onlarýn vardýðý baþka benlerim,
hala duruyorlar. onun teninde tekilleþirlerdi; ben, benlerim ve o.)
(baþka baþka þeylerin karman çorman oluþunda ve bilinç altýnýn soðuk çaðrýþýmlarýnda çürüyor bunlar.)
hatýralarýn cesetleri yavaþ çürüyor, sonra yavaþ yavaþ ve dayanýlmazca kokuyor.
belleðim kokuyor ve ben duruyorum onun ortasýnda, çoðullaþmaya baþlayan baþka benlerim var, kadýnlýklarýný keþfini izliyorum.

gecenin ilk ýþýðý sabaha dönmeden kalkýyorum.
aynaya bakýyorum. ayna paramparça. bilincim bin parça.
sokaklarýn efendilerinin kediler olduðu saatte,
birilerinin peþisýra ve olmamasý hükmünde
yürüyorum. kedilere bakmýyorum ama
efendilerimden korkuyorum.

günün ýþýðý dimdik iniyor sonra ve deðiþiyor
sokaðýn efendileri. kediler cesur deðiller artýk.
dev insan adýmlarý dev insan gölgelerini çiðniyor. yeni efendilerin
çok bakan gözleri ve az anlayan dilleri var
ve ýþýðýn kýrýlmadýðý saçlarý.
bedenimde ve baþka baþka benlerimde dolaþýyorlar.
ýþýða uzanýyorlar ve ýþýðýn kýrýlmalarýndan sýzýyorlar.
kaçacak yer yok.

sonra gün batýyor sonra köpekler çok ses çýkarýyor,
ve sonra eski efendiler eski tebaalarýna hükmediyorlar.
sonra kediler tekrar.
nihayet. gün, bilincimde pis kokuyor.
Sosyal Medyada Paylaşın: