Tüm þehir gündüzüne kavuþmak için güneþini beklerdi. Bende gözlerimi kapatmak için seni. Göðüs kafesimde ki seviþen kuþlar; “Mektubun var Can’ýndan ” diye çýðlýkla ruhumda öterdi. Bütün harfler seni bir araya toplayýp bana getirirken, Palazlanmýþ yavrular gibi kýmýldardý seninle her yerim. Sen ki her þeyi bilen yetenekli adam, Sahi seni okudukça neden sulanýr oldu gözlerim?
Almýþken gözlerimi gözlerinin içine, Vermiþken istediðin kalbimi kalbinin yerine, Kalbini ellerime neden býrakýp gittin öylece? Oysa daha dün göz kapaklarým düþerek davet etmiþti seni ezan vakti, Ruhumun sadece sana açýlmýþ olan gözleri. Sessizliðimin derinliklerinden seyrederdi seni. Bunlarý hissettiðini sanarak nefes almaktý benimkisi, Mutlu mesut varlýðýný güvenle kabullenmekti hepsi.
Sen; elleri hiç terlemeyip de Kalbime dokunduðunda terleyen güzel adam, Yargýsýz infazýna bil ki halen gözyaþým akýyor, Yoksa ellerinin teri mi bu sisli gözlerimden akan? Sen her þeyi bilen güçlü ve özel adam, Nasýl oldu da gönlümün gözünden düþtü o duman gözlerin? Nasýl oldu da her þeyi bilirken zihnimin aþk dilini çözemedin? Nasýl oldu da sýradan bir fani gibi durdu bende atan o kalbin?
Kalbini ellerime býrakan ey aþýk adam! Sanki beni öldürmesi için zamanýn eline, O hançeri sen vermiþ gibisin. Ve birazda senden aþaðýda kalmýþ ýrklara özenir gibisin. Yoksa þimdiye kadar çoktan titrerdi, Gözyaþýmla avuçlarýmda ýslanan kalbin.
Cansel Iþýk/Manyakaþkýngelini
Sosyal Medyada Paylaşın:
ManyakAşkınGelini Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.