SEN VE BEN

Sen ve ben, bizken;
Eller bize düþmanken,
Biz düþmaný çatlatýrken,
Adem’le Havva gibi severken...

Allah’ýmýn cennetten kovduðu þeytan bile,
Azrail ruhumu bedenimden ikiye ayýrsa bile,
Biz ölümüne demlenirken,
Varlýkta toz gibi yok olurken,
Sen ve ben, birken...

Sen ve ben, giderken;
Yollar bize yokuþken,
Biz sabýr taþýyken,
Toðraðý su, ateþ gibi yakarken...

Rüzgar kurþun yaðmuruna tutsa bile,
Gökkuþaðý göðsünü renklendirse bile,
Biz sýcaðýnla üþürken,
Havanda buðday gibi un olurken,
Sen ve ben, gülken...

Sen ve ben, yaþarken;
Körler bize bakarken,
Biz iyilikten güzelken,
Silahsýz kötülükle savaþýrken...

Nefsimi gücüm kadar ýslah etsem bile,
Beni muhalefet, kendinden men etsen bile,
Biz Allah’a tevekkül ederken,
Dünyanýn nimetlerinden rýzýklanýrken,
Sen ve ben, günahsýzken...

Sen ve ben, hakken;
Gönüller bize duayken,
Biz katýnda müminken,
Yaratana dünya, insan gibi secde ederken...

Sevdanla oruç tutup, bayram etsem bile,
Ýftarým anamla, sahurum babamla olsa bile,
Biz sevaplara arifeyken,
Mutluluðu hüzünlerden arýndýrýrken,
Sen ve ben, aþýkken...

Figen ANAR / 04.06.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: