yuvasýný kaybetmiþ bir kuþun aðlayamaz gözleri
ama çýðlýðý,
çalý çýrpýdan bozma bir tutam aþiyana sahip çýkamadý diye dalýnda
bütün yapraklarýyla yas tutup
kurutur aðacý..
önce kuþlar göçer içten
peþinden
ormanlar..
gözlerden arta kalan
tuzlu su!
bereketi köklerinden sökülmüþ ýssýz bir vahaya çevirir topraðý
çöller,
kendini aðaç sanan serap görmüþ kaktüslerle dolar
ve her birinin gölgesine
kumlar,
kendisini taþýyan rüzgarla
bir zamanlar nasýl kale olduklarýnýn ihtiþamlý hikayesini fýsýldar
unutmak
ayaðý kýrýk topal at
ve namluya sürdüðün her bir iyiliðe en az iki þahit ister hatýra
sen tetiði çekerken..