kalbim
ölümsüz aþklar mezarlýðý
unutulmuþ her ismin taþ ucunda
bir ahýn öyküsü yazar..
bir seni gömemedim kalbime
hiç bir mezar boyu
yarý ölü kabul edecek kadar..sýð deðil
yazdýðým þiirlerde adýn geçmez
ama ruhun sýzýyor satýr aralarýna
ve ben
sen’ diye baþladýðým her cümlenin yükünü
yük edip omzuma
taþýyamýyorum artýk eskisi gibi sonuna kadar
bak..
aylardan ikizler þimdi
bir kaç hafta kaldý doðum gününe
kim bilir gözlerindeki yeþiller
hangi renge deðip parýldayacak o gün geldiðinde
belki de çoktan sönmüþtür ýþýklarý
sensiz ölürüm dediðin gün
bensiz kaldýðýn güne denk gelerek
yine bahar mevsimiydi
ama aylardan neydi unuttum
gözlerinden gebe kaldýðýn aþký
doðurmuþtun kalbinde
el bebek gül bebek zamanlarýydý
henüz kirpikleri yapýþýk bir bebeðin
gözü kapalý memeyi bulmasý gibi mucizeydi
kalbinden aþký emiþim
ah zaman
nasýl da akýyordu
oysa dursun istediðimiz öyle anlar vardý ki
solgun bir resmin zar zor seçilen gülüþüne dalýp
donup kalmak gibi o mutlulukta
arsýz arzularýmýz da oldu bizim
aþk diþlerim henüz yeni yeni çýkýyordu
ve kalbinden emdiðim sevda yetmediðinde
yalancý emzikle avutuyordun
emzikten kesildiðimde ise
yalanla
belki dedim
çok sevdiðinden
ya da kaybetmeyi göze alamayacak kadar vazgeçilmezliðimdendir sebebi
sonuçta özaþkýyým diyerek
pembeye boyadým tüm siyahi yalanlarý
malum
pembe biraz transparandýr
ele verdi
sakladýðý rengi
seni diyorum
unutmak mümkün deðil,
kavuþmak da
imkansýzken böyle
bir bahara gömsem diyorum
doðum gününde..