kimi kimsesi var kimselerin..! -bense, içilirken yarýsýnda sönmüþ sigara gibiyim. sanýyorum küllükte unutulmuþum...
"her gün iki kere yanmam ondandýr belki kim bilir."
soluk soluk soluðumdan soluyorum, sol yanýmda solgun bir mevsim... bir intihar baþý boþluðunda inkar ediyorum herþeyi, bugünüm yok dünü taþýyorum yarýna. -sadece doðruyu istediðimden uçsuz bucaksýz tüm meçhullere tebessümüm...
yaðmur kuran bulutlarý karaya ben bürümedim ki, sayýkladýðýn yerlere düþmedim hiç apar topar... -þahdamarýmý sýkmasaydýn belki aðrýmazdý düþlerim. zamansýz amansýz mekansýz sevmiþken seni, þimdi siyah gecelerle istila edilir oldum..! -busen vedasýzdý... sözlerin söylenmemiþcesine defasýz. bir sýzý koyup gitmek gönlüme, þiirlerle yeminleri istiflemek gibi tutarsýzdý.
"bilirsin belki..! pamuktan iplik olurda, iplikten pamuk olmaz... ondandýr her kefen çürür..! ölene kadar diyenler ölmezde... inananlar bir intiharla gömülür."
söyle..! kaç kýyamet var heybesinde aþýðýn. özlerim deyip sancý sancý gülmek midir hüzün..? yoksa ikindi vakti haramileri mi yaptý herþeyi..? yoksa.. ben mi devrik cümlelerle esrik konuþuyorum..?
-düþürme yüzünü aynalar daha küsmedi sana, üç vakte kadar vaktin var... çalýntý biriktirdiðin herþeyi, daha pahasýzca satacaksýn... talaný çok önce edilmiþ bir þehre uzanacaksýn..!
böyle iþte..! neylersin kaný bozuk insanlar yetim kalmýyorsa, sorarým neylersin her dumanýn memleketinden ateþ yükselmiyorsa..!
"neylersin kangren olmuþ yarayý býçak kesmiyorsa"
üfleyerek yoðurt yemek nedir bilmem ben, sütten diþim çýkmadý ki aðzým yansýn...