uyan Miþa
gögsüne evrenin ilk gonca gülünü
iðneleyeceðim
tüm evren sen kokacak
görebilsen Miþa
sana bir gül mevsiminden yazýyorken
güllerin mevsimlerden koþarak gelmesi var ya
yerde mi gökte mi olduðunu bilemediðim gökyüzünün
topraða gömülürken
ellerimi güllere deðdirmesi var ya
güllerin taç taprak olmasý var ya
topraðýna hafif bir ses gibi konmasý var ya
taç yapraklarýnýn altýna düþürüyor baþýmý
kimse bilmeyecek yüreðimdeki adýný
bilebilsen Miþa
yalancý dünyadan kalma bir eksenin
hayat denen kaygan zemini üzerinden
kýrýlan kirpiklerimi toplamak þimdi
derinlere çekilmesi sularýn
girdaplara çekilmesi güllerin
ayýn duman duman gömülmesi var ya
gülebilsen Miþa
mevsimler açlýk grevine baþlamýþ sensizlikten
bende güllerle dökülüyorum topraðýna
dönüp hatýralara dokunuyorum
mazi dekülmüþ gri yýldýz tozlarýyla
gözlerinin üzerinden
dönüp bakýyorum
kirpiklerinden güller sökülmüþ
içimde gýcýrtý gibi bir his
senin gece hýçkýrýklarýn miþa
anlayabilsen Miþa
akþamýn hüzün melodileri çalýyor
topraðýnýn kimyasýnda
mezarlýkta salýnan taþlar
ay ýþýðýyla örtülüyor
taþlarý kýskanýyorum sürekli baþ ucundalar diye
dökülmek ayýþýðý kadar güzel þimdi
yüreðimden öykünüyorum
yalnýzlýðýmý soyunuyorum
topraðýný giyiniyorum
hissedebilsen
bildiðim en güzel tanrý iþareti
ruhumu yýkayan kabir kokusu
hala o kadar güzelsin ki
yattýðýn bu güzellik uykusu
bir sabah Miþa
kuþlarla
uyanabilsen
Ayþegül A.Karagöz