ÖZGÜR İNSANLIK

Seni aradýk nasýl
Ey özgür insanlýk,
Yaþatýrdýk seni
Her kan akan damarlarýnda,
Alýn teri damlalarýnda,
Gözyaþý yaðmurlarýnda,
Her yürekte, atan kalpte,
Çalýþan ellerde, suskun dillerde,
Acýlarýmýzda, sevinçlerimizde,
Duygu, düþüncelerimizde
Ve türkülerimizde...

Kavuþmak isterdik sana
Mavi göðün gözbebeklerinde,
Ak bulutlarýn dumanýnda,
Güneþli yollarda, kuytu sokaklarda,
karanlýðýn ýlýk gecelerinde,
Gündüzün aydýnlýk diþlerinde,
Yankýlanan sessizliðin seslerinde
Ozanlarýn, þairlerin dizelerinde,
Her yazýlý okunmayan sözcükte...

Tüm hayat boyu
Biz sana vurgunduk
Ey özgürlük,
Ey insanlýk!
Eskiden biz ikimiz
Yerle gök gibiydik;
Birimizin üstüne gölge düþse,
Öbürümüz kararýrdý.
Birimizin havasý kapansa,
Her þey gökkuþaðýyla renklenirdi.
Eskiden biz ikimiz,
Ocakta yanan odun gibiydik:
Birbirinden ayrýlýnca sönüveren,
Birbiriyle birleþince tutuþan.
Ama özgür insanlýk,
Ne de çabuk savaþan düþmana dönüþüverdi.
Herkes insanlýk üzerine toprak atýyor.
Bense, yýldýzlarla bezenmiþ,
Gökyüzü atýyorum.
Özgürlük aðacý altýnda,
Sýcaktan bunalan
Birkaç aðustosböceði serinlerdi.
Eskiden iyi yürekli insanlar,
Kötülüðü sýnýrlara hapsederdi.
Çünkü;
Ýnsanlýk, özgürlüðü çok severdi...

Figen ANAR / 28.05.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: