Ateş düştü gönlüme

Yaþamadan baharý, hazana yaklaþýrken
Ateþ düþtü gönlüme, ömrümün hazanýnda
Göçmen kuþlar toplanmýþ ötüþürken havada
Ateþ düþtü gönlüme, ömrümün hazanýnda.

Son demini yaþarken ömrümün hazanýnda
Yaralandým kalbimden, vurdu’ da kara sevda
Kara toprak beklerken, ömrümün son anýnda
Ateþ düþtü gönlüme, ömrümün hazanýnda.

Yaþamadan baharý, hazana yaklaþýrken
Yaralandým kalbimden aþk nedir hiç bilmeden
Bu nasýl aþk, Allah’ ým, yaþlanmýþ düþünürken
Ateþ düþtü gönlüme, ömrümün hazanýnda.

Dolaþýrken kararmýþ, bulutlar üzerimde
Sevdalanmak olmaz’ ki, hayatýn son deminde
Yaþanacak ne mevsim ne bir gün yokken bende
Ateþ düþtü gönlüme, ömrümün hazanýnda.

Kul Yüksel’ in üstünde, bulutlar dolaþýrken
Ateþ düþmüþ gönlüne demiþler, son zamanda
Doðru derler, virana gönlümde hüzün varken
Ateþ düþtü gönlüme, ömrümün hazanýnda.


27 May. 17
Ahmet Yüksel Þanlý er



Sosyal Medyada Paylaşın: