Geceyi kırmızıya boyadım
geceyi kýrmýzýya boyadým
Sonra acýyan yerlerime týka basa evrenin tuz çýðlýklarýný bastýrýrken
bir su damlasýna duruldum
oyuncaklarýna küsen
ölü çocuklarýn gözlerinde cihanýn umut mavisini gördüm musalla taþýnda
aðladým
utandým
her nefes içime katran oldu
ve kaç ülkenin duvarý eder diye ýsrarla evimi bölüyorlar
ekmeðimi bölüyorlar kirli elleriyle
yataðýmýn gövdesini bölüyorlar
masanýn üstünde infaza arþa eden þiirlerin ayak sesleri marþlar eþliðinde
zihnimi zincirlerle dövüyorlar
saat on ikiyi beþ geçe
evim kor alevle çevirili
içi dýþýma kaçmýþ
kaðýttan bir ev
oturma odasý italik alfabeyle örgülü
her kelimesi çözüldükçe
kokuþmuþ ruhlarýn aðzýnda bir mezar kazýcýsý oluyorum
hoyrat rüzgarlar siniyor sinemin bel kemiðime iþlendiði yýrtýkta
düþüyorum
düþüyorum
düþüyorum
kuþ aðzýnda aylak bir yola
çatlak koridor’la merdiven arasýnda
hayat kokan nefesimde doðmamýþ çocuðumun
gülüþleri kalýyor
aðýt kalýyor insan kalmadýðý yerde
sevgilerin ayak sesleri evler hanesine ilerlerken
sesler evsizliðe düþüyor
dað yanaðýnda ölü kuþlar düþüyor ayak diplere
bir annenin yýldýzýnda dilediði dileklerin
Ölü topraðýn rahimine düþmesi gibi
bir babanýn içinde
aðýr aðýr yanan tansýk döngüsü gibi
ve nefesime
dilime
yüzüme
göðsüme yapýþan maviydi umutan artakalan.
Ümit Kaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.