Derken, bir kadýna âþýk olmanýn, ahmaklýk olduðunu, yaþata yaþata, kanýrta kanýrta öðrettiler bana! Ama ben, yine de vazgeçmedim sevmekten… Yârsiz, yarasýz býrakmadým gönlümü hiç! Anlamasýnlar diye, gizledim ahmaklýðýmý sadece… Bu defa da aþkýmdan kuþku duyup, yere çaldýlar ömrümü…
Antakya, 15 Mayýs 2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Asaf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.