üzülme karanfil.

karanlýða diz cöken aðýr aðýttýr
mevzi yürek sancýsýnýn küllerinde
her ateþ yanan ruyanýn viçdan aðýrlýðý
uzaklýk kuþ gagýsý boynunda eflatun ayýntý



tükenmek hiçliðin güz arýlarý köz alevinde sitem
silðisiz beyaz ruhun kara gününde güneþ parmaklýðý
geri kalan hayata karanfil yalnýzlýðýna adým
yüremek simdi viçdanýn aðýr sesinde boðulmak



dalgalar yükseliyor yüreðin aðýr bosluðuna
icinde boðazlanan dil yorgunu hakikat bozgun
hafif kalamayan cümlede
taþ aðýrlýðýnda tutamayan susuyor





kirpiðinden mayýsýn dar yaðmuru sözülüyor
icinde aðýrlýðýný taþýyamayacaðýmýz önem
beyaz günlerinde gri havanýn icinden aðlamalýrý
sokaklar kalabalýk ýsýz bir acý ve mehlemini unutulmuþ ar




siyah odalar kiralýk yalnýzlýk ve iki iç cekiþ
demir pasý viçdanýn kýrýlmayan gam aþýrýnda terki ansýz
pencereler kilitli umudun üstüne yaþlanmýþ ürek parca parca
dar keþiþiyor dört duvarýn kýrýk ve endeþ sývalarýnda kacýþ





tam sað kalamayan iç köprünün sarý sancýlarý
fafif titrer buðusunda yazýlan kýrýk cam tanelerinde isimsizlik
yüzünde gökkuþaðýn renksiz kalan boya gibi yabancý kendisizlik
aðýr ödeniyor vazgecilmeyen kendisizlik ve tüm kalamayan rüzgarsýz sefkat




icinde fafifce severek kýramadýðý o anlarý
anlýnýn yüksekliðinde sakladýðý kutsallýðýn izi
düsüp düsüp yenilmeyen yüreði kadar temiz akýl payý
terk edemediði gönül baðýnda üzüm tanesi /yaþ/larý





acýnýn darp güzüne deðerken
düþen her sesli harf kulakara pelezenk
ilmek ilmek oya nakýsýndaki binlerce haklýlýk gibi
fifari ruhunun varlýk adýna sükür eðilme karanfil affa bir an kala.



senin yüreðinde kocaman bir ülke izli isaret
ardýsýk lugatsýz binlerce özgür doðruluk payýn
sen eðilme karanfil güzü gününde ar beyaz sessizlik
her seye ramen umuttur sabýr sukuttur hoþ seda sesinde.




sen üzülme karanfil.
gök aðlasýn gün sabahýna
dursun bu yalan dünya
susarak dinleyelim geceye hayýr ola.


Sosyal Medyada Paylaşın: