ESKİ ZAMANLAR

Eski zamanlarda duygular,
Bir baþka yaþanýrdý.
Ýlmek ilmek ibriþim ipleriyle iþlenirdi sevda.
Sevgiliye þiirler yazýlýrdý,
Tadý tuzu yerinde,
Þöyle bahar aromalý þiirler.

Ateþli sözlerle deðil,
Özlü, üsluplu sözlerle anlatýlýrdý aþk.
Ali Dayý’yla ile Ayþe Teyze’nin aþklarý,
Dillere destandý.
Görücü usulüyle evlenmiþlerdi.
Birbirlerini çok ama çok sevmiþlerdi.
Çiçekli cumbalý balkonlarýnda,
Evin avlusunda,
Ihlamur aðacýnýn altýnda,
Kanaviçe iþlemeli tahta divanda,

Ali Dayý Saz çalar,
Ayþe Teyze sevda türküleri söylerdi yanýk sesiyle.
Evleri huzur kokardý,
Hatýr gönül kokardý.
Bir de portakal…
Ayþe Teyze’nin portakallý kekinin kokusu,
Efil efil yayýlýrdý mahalleye.
Gýptayla bakardým onlara
Bir keresinde, " sizin gibi evliliðim olsun isterdim" dedim.
Her ikisi birden:
" kýzým bu þans iþi " dediler.
"Haným," "bey" diye hitap ederlerdi birbirlerine
Sözcükler kadifemsi bir edayla düþerdi dillerinden.

Dedim ya
O zamanlarda duygular bir baþka yaþanýrdý.
Hasret kimi zaman,
Rüzgârýn esintisine býrakýlýr,
Kimi zaman,
Bir güvercinin kanadýna baðlanýr,
Daðlarý, bayýrlarý, dolanýr
Deryalarý aþýp,
Özlenene kavuþup,
Sarýlýrlardý kucak kucak.
Öyle kolay deðildi kavuþmak.

Þimdilerde;
Ne sevdanýn tadý, tuzu var,
Ne de hasretin…
Ne cumbalý evlerin kýymeti var,
Ne de hatýr kokan ellerin…


Handan Uçak Tunca

 

Sosyal Medyada Paylaşın: