SEVİM ABLA

Sevim abla nezih bir insandý
Mutluluðu arýyordu gözleri...
Bir ömür boyu bekleyip durdu .
Nedense ufuklara bakýyordu hep...

Boyu,posu ,kaþý gözü güzeldi
Sol yanaðýnda bir beni vardý
Ben onu,Belgin Doruk’a benzetirdim
Terziydi ,kendi biçer,kendi dikerdi
O zamanlar renkli renkli giyerdi
Sevim ablamýz .



Aradan yýllar geçti
Aklar,karalarý kovaladý
Saçlarý,kaþlarý tel tel aðardý
Rengarenk kumaþlarýný soldurdu.
Ömrünün taþlarý yosun tutuyordu
Topuzu günlerce bozulmuyordu.


Aslýnda çok mütevaziydi
Çokta görücüsü geliyordu
Her nedense
Herkesten bir eksiklik görüyordu
Armudun sapý,üzümün çöpü diyerek
Yüreðinin heyecanýný söndürdü.

Biz böyle tanýyorduk kendisini
Yanýlmýþýz oysa .
Ýlk kalp çarpýntýsýný bekliyormuþ.
Bir gün bir resim gördüm ellerinde
Bir yosun gözlüsünün ,
Sevdasýný saklýyormuþ kalbinde.

Gözleri ufuklardan hiç vazgeçmedi ;
Ýmkansýzý bekleyip durdu.
Kalbi bir daha çarpmadý kimselere
Öylesine derindi ki ! Mutsuzluðu...
Kimseye elini vermedi,çok memnundu yerinden
Böylesine derin bir mutsuzluðun kederinden,
Bir akþam üstü,kýzýl güneþle birlikte,
Kayboldu gitti...
Terzi,Sevim abla.


Handan Uçak Tunca
Yürekten Mýsralara
21.03.2016

Sosyal Medyada Paylaşın: