Karanlýða alýþan gözlerimle þekilsiz yaþýyorum… Bir an, bir beyaz katre vuruyor karanlýk geceden, Fersiz gözlerim kamaþýyor, El yordamsýz yürüyor, Kelimesiz konuþuyorum tanýmadýðým BÝRiyle…
Ona sakarinsiz cümleler kurdum iyotlu denizlerin avuntusuyla. Zýrhýmý çýkarýp öyle durdum karþýsýnda Bilmediðimin korkusu ve acabalarýn coþkusuyla.
Geceydi ve in cin için bile Karanlýk, Çok derin ve ürkütücüydü. Çünkü Hayattan bir umman deðil, Bir katrecik yaþamaktý beklediðimiz anlarda. Kaçacak yerim yoktu; Uyku kâbus, Sokaklar mahpusluk doluydu.
Dedim ya, Bir an Beyaz bir katre vuruyor yüreðime, ýþýtýyor… ýsýtýyor… Ansýz ve vedasýz kaybolup dönüyor kendi BÝRliðine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
enteli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.