BENLİK

Yekvücutta

toprak kadar piþmedim

acýnacak kadar aç

yas tutacak kadar tok

ve boðazýmdan geçmeyen ben

kendime þaþýrmýþ kadar öfkeli

göz göre göre deðiþtim

suret çizen azizlerin elinde
kabuðum kadar yabancý
katedral kadar sessiz
düþteyim

fizyolojik duygular arasýnda

yarým küreli kafam ve kavgam

ekþiyen bir tat býraktý özümde

insan olmak kadar aðýr geçti kuþlar

koordinatlarla evrimleþen mekanda

“deliliðe övgü” sýçradý üstüme
(k)an’a ve sana
yaklaþýnca terledim

ardým, yüzüm ve tüm sebeplerim

bir kara sevda parçasýna sürüldü

tek vücutta ateþ kadar soðuk

ölecek kadar özgür

ve kibrin kadar YEK...