Yangın yeri gönlüm
Sêvdâ çekiyordum, kötü solmuþtu yüzüm yâr,
Ben âþ-k_ýna yandým da, yanýp durdu gönül yâr,
Ey cân seni gördüm de, vuruldum sana nîgâr.
Yangýn yeri olmuþtu bu gönül ! sevd-â_ilen yâr
Bir sevdaya düþtüm, seni gördüm de baharda.
Bir tatlý huzur , bulmaya geldim de þafakta,
Dert çekti gönül , âþkla yanardým da hazanda.
Çok çekti de gönlüm, niye sevmez bilemezdim.
Ey yâ-r_ aþýðým ben, seni gördüm de giderken,
Aðlar sana yangýn þu gözüm, sevdalýným ben,
Yangýn yeri gönlüm, seni sevmiþ de yanarken,
Bitmez bu zulümler niye, sevmek bana çok mu?
Sevmez mi gönül yoksa benim gönlümü söyle,
Hicran dolu kalbimdeki sensin, niye böyle,
Hep zul-m_ e diyorsun bana sevmek bu mu söyle,
Yangýn yeri gönlüm, sana vurgun yanýyor hep ;
Mef‘ûlü/ Mefâ‘îlü/ Mefâ‘îlü/ Fe‘ûlün.
A.Yüksel Þanlý er
Nisan 2008-04-28
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.