İz Düşümü Karmaşası

Umut astýðýn gülüþlerin kayýp
Yüzünden parça parça dökülüyor hüzün
Döktüklerini toplayamýyorken henüz

Yâr yamacý yalnýzlýðý
yetim,
yitik
Bir o kadar silinmiþ mutluluk yüreðinden

Bakýþlarýnýn deðdiði yaz üþüyor
Yaz ki denizin kýyýlara en suskun olduðu mevsim
Geçiþlerinde sýzýnýn sardýðý güz/kýyamet

Selasýz öldü gülüþler
Ardýndaki çocuk dýþýnda
Yaðmurlarýný armaðan etmedi kimse

Seyir defteri de boþ sevmenin
Sev/meyi beceremedi
Sev diyen kimse sev(e)medi belki de

Zeval olunmayacak elçisi;
hasret mi yüreðinin
Vuslatýn iz düþümü suretinde

Aynada gördüðün sen misin
Gördüðün yoksul ,
mutluluktan yoksun gülüþlerin
beyaz yalan zulasýndan eksilenler mi
Ve sen hala eksik misin ?

Saklýnda kalan yaralar sað
Hala saðýrsýn
Çýðlýk çýðlýk sustuklarýna

Umut astýðýn gülüþlerin kayýp
sedasýz,
usulca,
Ört üzerini tozlanmýþ þiirlerin

Þairliðin sende kalsýn!

kaleminin deftere deðen yanýný;

yaþamazsan ’her þair þizofrendir’
yaþarsan ’her þair ütopik kahraman’

Ýz býraktýklarýný ezberleyen sen
Ezber bozan sancýmalardan,
iz býrakýp kanayan da...


Sosyal Medyada Paylaşın: