hüzün üstü
Gece yarýsý…
Karanfillice
adýný iþler kasnakta
çýðlýk kuþlarýnýn kumaþta raks eden gölgesini yakalar
benliðini esir alan köleye
kuþ kanatlarýný dolayýp
uçar hayallerince
hayallerinizin çatýsýndan geçer belki
hissetmezsiniz
çünkü damarlarýnýz yýrtýlýr
hücreleriniz daðýlýr görseniz bakýþlarýný
Karanfillice kuþ soyundandýr
özgür ruhunda morartýlar taþýr
senelerce
siz bilemezsiniz
þafak üstü
þiir arasý
Karanfillice
eski bir gaz lambasý ýþýðýnda
sesini türkuaz bir rüzgâra
tutkularýný ezberlediði aþk þiirlerine verir
kumaþýn her geriliþinde
biraz daha yaklaþýr gökyüzüne
hayallerine eþlik eder renk renk iplikler
gökyüzü yeryüzüne karýþýr o an
penceresini sarar
gül kokulu alevler
yanar sarmaþýklar
begonviller tutuþur
nefes kesen orman gümbürtüleri gibi
aðlar
karanfillice
siz duyamazsýnýz
sabah üstü
þafak yankýsý
Karanfillice
pencere çiçeði
süt liman sessizlikte saf duru bir yelkenli gözleri
kayan yýldýzlardan azade
bengi sevdalara kapýlmýþ derin
saçlarýnda dolaþan elleri tercümanýdýr
kýrlangýç seslerinin
pencere önünde loþ bir çerçevede
gençliði bir meltem gibi salýnýr
hisseder o meltemleri özler
hýrçýn lodoslarda üþüyünce..
siz þu an ya sevgilinizin kollarýnda
ya da sýcacýk evinizdesiniz
fakat karanfiller boyun eðmez
onuruyla üþür
siz hissedemezsiniz
þiir üstü
mýsra illüzyonlarý
kaðýt tomarlarý arasýnda tükenir
düþer kasnaktan ömrü
mum ve derinlik düþer
baþý koltuktan bir yana
dikiþ kutusu tangýr tungur
saati duvardan
sessizlik edasýyla
kum sesiyle okyanusa dökülür
saçlarý topraktýr þimdi
ne raks eden kasnak kuþlarý
ne açlýk ne kölelik
asýl mesele onuruyla
Karanfillice ölebilmektir
üzgünüm sayýn bayan
ellerinize hunharca p a r a kokusu sinmiþ
siz karanfillice olamazsýnýz ...
Ayþegül A. Karagöz