ZANNETME GİTTİĞİNİ

nasýl bakarsan bak
görmek istediðin gibi görürsün
hayat toz pembe deðil ki
yüzleþirsin acý gerçeklerle
içimde dolduralamayan kocaman bir boþluk
olmuyor sensiz
ne tarafa baksam sen varsýn
daðlasan da yüreðimi
anlamadýn sevdiðimi
hayat ne kadar zor bilen biriyim
suskunluklarýmda çýðlýklarým boðar beni
tutulurum öksürük nöbetlerine kesilir nefesim
isyankar duygularýn hala bitmedi mi
benim de vardýr vakti gelince söyleyeceklerim
yamalý bir bohça gibidir yüküm
bak vaktinden önce büküldü belim
sesim çýkmasa da susmaz yüreðim
yaptýklarýný unuturum sanma
iki yakandadýr elim
elbet benim de hatalarým olmuþtur
hayallerime bile gelmiyorsun artýk
yalnýzým sensiz çaresiz
yaþayamýyorum hayallerimde
onlar da tutsak benim gibi
biliyorum seni çok sevdiðimi
gözlerindeki ýþýðý çekme üzerimden
o yaþam gücümdür benim
olma yolcu son trenin son vagonunda
uzaklaþma benden kaçarcasýna
deðiþti bak elimdeki mendilin rengi
gözlerimden yaþ deðil kan akýyor
gel sil artýk yaþayalým birlikte
yine de aklýna koymuþsan gitmeyi
ne diyebilirim ki
gittiðin gönülde mutlu ol
beni sana hatýrlatan anýlarla
yaðmurlu bir günde oturursan pencere kenarýna
uzat dudaklarýný buðulu camlara
izi kalsýn
görürsün baktýðýn da
gönderdiðim kaðýttan yaptýðým kayýkla
selamlarýmý sana...



Refik
21.04.2017
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: