yaðmurdan sýrýlsýklam ýslak
bir kentin kapý eþiðindeyim
ruhum bilinmezliklere gebe
neredeyim
nereye yöneldi gözlerim
adýmlarým
sesim
tek bildiðim
gökyüzü bilir
bu handikaplar sevmektendir
ýssýz karanlýklarda bir arayýþ
bir tutunma çabasý bu
sevdiklerimin ellerini tutmalýyým
elleri olmalý buralarda
elleri vardý biliyorum
nice zaman oldu
bulamýyorum
yalnýzlýk býçak gibi
kesip parçalanan biz miydik diyorum
oradan oraya savrulan
ben ,
kayboldum aslýnda
itiraf ediyorum
deniz de kayboldu
gökyüzü de
yalnýzca karanlýklar
boþ sokaklar
yer mi gök mü olduðu belirsiz
bir boþluk
gölgeler þiirime deðip daðýlan
kelebekler misali diyorum
ömrüm gibi
kaybolmak
hikayemin son demlenmiþ zamaný
sevdiklerimin gittiði yöne gitmeli
tanýmsýz karanlýklar
adressiz caddesiz bir dünya burasý
gölgesiz bir resim
boþ bir tuval
siyah bir ayna bu dalýp gittiðim
köprüaltý çocuðuyum ben
aslýnda
köprü yok þimdi
ýþýðý dumanlý bir lamba
içimi ýsýtan bir rüyanýn ortasýnda
ayaklarýmý özlüyorum þimdilerde
sisler arkasýnda
göremiyorum
hiçliðimi duyuyorum yalnýzca
hiç hissedemediðim ne çok þey arkasýnda
yýlký atlarý gibi koþuyorum
bir ailem vardý sanýrým
sevinçlerim
sýcak bir yuvam belki de
neden hatýrlayamýyorum
bilemiyorum
þurda burda mý geçti yoksa ömrüm
kimim ben
nasýl biriydim acaba o günlerde
hangi günlerdi
neredeydi
nasýldý
duvarlara ismini yazmalýydým aslýnda
anýmsamalýydým seni
ölü kelebekler uçuþuyor göz bebeklerimde
kar yaðýyor arada
yaðmur sürekli zaten
kýþ olmalý mevsim diyorum
üç aþaðý beþ yukarý
soðuktur þu an buralarý
üþüyor olmalýyým ayrýca aç da
unuttum hayret
en son ne zaman yediðimi bile
yanýp bitmiþ bir kibrit çöpü gibiyim
kenarda köþede burkulmuþ
acý veren bir karaltý gibi
bir yýlý bile on üç ay sanýp
on üçüncü o ayda unutulmuþ
ellerim bahar
yüreðim kýþ
gözlerim güz ikindisi
ayna siyah
siluetim boþluktan ibaret þimdi
sesime tutunmaya çalýþýyorum
sana ulaþabilmek için
bir rüzgar var savrulduðum
her evi evimize benzetiyorum
benliðimi kaybettim ben
ismimle yaþýyorum
ya da gölgemle
beni bir tanýyan yok mu
yok mu yoksa anýmsayan
ismimi mýrýldansam diyorum
gün aðarýr mýydý o zaman
sormak istiyorum beni
gençliðimi bilen o aynalardan
bir þarký vardý dudaklarýmda
bildik bir þarký
kuþlar neden bu kadar suskun
tenimi yakan güneþ mi
ayaz mý yakan yoksa gözlerimi
sen !
iþte öylece oradasýn
gölgelerin arkasýna saklanmýþ
kayan bir yýldýz gibi
samanyolu’nu iðnele güllere
bul beni …
Þiiri baþtan sona birlikte kaleme aldýðýmýz candostum Ayþegül Aþkým KARAGÖZ’e teþekkürlerimle ...
Ayþegül Aþkým KARAGÖZ & Mert YÝÐÝTCAN
17 nisan 2017