EGER

eðer bir gün sandýðýn hayatta
uyanmak zorunda kalýrsan;
gözlerin þiþik, dudaklarýn uyuþuk,
ve parmaklarýn sýzlýyorsa sýkýlmaktan...
eðer bir gün yürümek zorunda kalýrsan,
ayaklarýna bata çýka mesafeler;
her atýlan adýmda saçlar bayazlaþýyor
ve sakallar uzuyorsa,
ve sigaralar sönmek bilmiyorsa
nefeslene, dumanlana...
eðer bir gün eski okunan bir kitabýn
sayfalarý arasýnda saklanan
kurumuþ bir çiçek bulduðunda
gözlerin Ýstanbul gibi sisleniyorsa,
zamanlarýn isleniyorsa...
eðer bir gün binlerce
defa yürüdüðün yaðmurda
artýk ýslanýyor ve öksürüyorsan;
ciðerlerinle anýlarýný da
tükürüyorsan mendiline,
üþüyorsan,
titretiyorsa seni
ýlýk yalnýzlýk...
eðer bir gün anlýk yaþamayý
býrakýp ahretlik aramaya baþlamýþsan;
hep yek atýp gele de bekliyorsan gülümsemesiz,
bütün kapýlarýn kapanmýþ,
ve ýþýklarý sönmüþse dostlarýnýn,
sokaklara sarýlýyorsan...
eðer bir gün,
bir gün bile
þaraplarda sarhoþ olamadýðýna
hayýflanýyor ve ayýplatýyorsan kendini
en son sen çýkýyorsan mekanlardan,
ve en yavaþ sen yürüyorsan,
ve en sessiz sen oluyorsan,
ve en korkunç sen ölüyorsan...
eðer bir gün,
sen,
olmuyorsan...

Sosyal Medyada Paylaşın: