YAZGIMDA YALNIZLIK

Annemin ördüðü hýrka düþmandý bana
Sýrtýma her giydiðimde
Yeniden koptum bir kadýnýn dallarýndan
Savunmasýz
Üryan
Ürkek
Kimse ne kadar yalnýz olduðumu anlamazdý oysa
Iki nefes arasýndaki uzaklýkta
Düþmeseysim boþluða.

Serin bir yaz gecesini özlemek gibi
Kaldýrým taþlarý eskimiþ sokaklarda
Toprak kokusunu duymak gibi
Ýhanetler olurdu sýrtýmda
Bir düz iki ters ilmekler.

Dokunsa yüzüme sýcaklýðýmý duyardý oysa
Canlýlýðýmýn son demlerinde
Baksa ruhumun açýk pencerelerinden
Postalrengi kaldýrýmlar yerine
Suyun sesine karýþmýþ
Çimenlerin kokusunu duyardý genzinde
Þimdi üzerime sinmiþ bir hýrkanýn
Bir düz iki ters ilmeklerinde
Yetiþmem gereken bir hayat olduðunu hatýrlardým belki
Yazma baðlanmýþ bir taþa takýlmasaydý yaþamým
Kimse yalnýz olduðumu anlamayacaktý oysa
Kuralsýz bir cümlenin sonunda
Düþmeseydim günaha.

Baðdaþ kurup bir rahlenin önünde
Baþýnýn gövdesine aðýr geldiði saatlerde
Ýlmek ilmek düþtüðü çukurlarý örmüþ
Tüm yaþanmamýþlýklarýný miras diye býrakmýþ yazgýma
Kederi boynuma borç
Hüznü gözlerimde ev sahibi.
Annemin ördüðü hýrka düþmandý bana
Kimse ne kadar yalnýz olduðumu anlamayacaktý oysa
Ýki göz arasýndaki boþlukta
Alýn yazýsýnýn aktýðý aralýkta
Düþmeseydim karanlýða.

Bir ömrü yaþayamamýþ kadýnlar kime döker içini
Annem ilmek ilmek dokunu ömrünü
Ve ördüðü hýrka düþmandý bana...

Necla BEKTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: