TAN VAKTİ DÜŞÜNCELERİ

doðum sancýsýnda gün
tan aðarmak üzere
yine aydýnlanacak evren
kararan ruhuma inat

böylesi bir sabahta
aheste adýmlarla dalgýn bir adam
yürüyordu tek baþýna sahilde
belli ki acý çekiyordu
kimsenin umurunda olmasa bile

tesellisiydi sanki martýlarýn kanat sesleri
unutmak istediklerine inat
yine de gitmiyordu
ne gözlerinden ne de beyninden
yaþanmýþlýklarý
bu yolda el ele sarmaþ dolaþ
gezdiði caným dediði caný

istem dýþý bir ah çekiþle
dolmuþtu içine iyot kokusu
elleri üþümüþ kýzarmýþtý yüzü
utançtan deðil sabahýn soðuðuydu
ürperten içini titreten

sebepsiz gitmelerin ne ilki ne de sonuncusuydu
biliyordu bunu kendince
rüzgar affetse de
dal kýrýlmýþtý bir kere
affeder miydi
dünsüz bugün, bugünsüz yarýn
yaþanýr mýydý onsuz ve yalnýz

kayboldu inancým aþka ve sevgiye
yerine getirilmeyen sözlere
anlamaz halden yosun tutmuþ yürek
dil böyle söylese de
unutulmuyor o vefasýz
anlýyorsun
onunla varlýðýný kaybettiðinde onu
gerisinin bir hiç olduðunu
bir günün tan vaktinde...




Refik
09.04.2017
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: