HOŞÇA KAL SEVGİLİM
Hoþça kal diyebildim usulca
Sesimi eski bir radyonun bozuk frekansýna hapseder gibi
Anlaþýlmasýný istemediðimden belki
Ve belki de bir hoþça kal’a sýðdýramadýðýmdan kendimi.
Duyulmasýný hiç istemedim
Akan rimelime karýþan acýmýn görülmesini de
Bir ömrü bir iðne deliðinden geçirir gibi,
Bir orman yangýnýnda
Ömrünün tek gününü tüketen kelebeðin daðýlan kanadý gibi,
Uzun bir kýþ gecesinin
Yaralý düþ gücünün üzerini örtmesi gibi,
Usulca söyledim,
Usulca bir hoþça kal.
Üfleyerek geçen yaralardan deðildi bu anladým
Ýliklerimde sýtmaya tutulmuþ yarýnlarýn çýðlýðý
Ne kadar silmeye uðraþsam
Düzelmiyordu alnýmdaki bozuk imla.
(Sil baþtan yazamaz mýsýn tanrým
Alnýma kara diye çaldýðýn þu yazýyý.)
Hoþça kal diyebildim usulca
Gölgen,adý olmayan bir sokaðý dönerken.
Artýk hiç bir pencere göðe açýlmýyor
Üstelik içimin türbelerinde hiç bir kandil yanmýyor.
Zamanýn kendini inkar ettiði þu günlerde
Tenime keþkeler sürüyorum
Yaralarýma anason.
Hoþça kal sevgilim
Yüreðime yýldýrýmlar düþtüðünden beri
Usulca gelen yaðmura hürmetten
Aðlamýyorum
Kirpik uçlarýma hoþça kal demeyi öðretiyorum usulca
Hoþça kal sevgilim...
Necla Bektaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.