AÞK MIZRAÐIN DÝKTE GEL
Uzun zamandýr yoksun bilsen nasýl özledim
Ummadýðým bir anda, sürpriz yapýp çýk da gel
Geçen mevsimler boyu, yollarýný gözledim
Prangaysa engelin, kýr zinciri çek de gel
Özlemlerle kavrulup, kahýr ile dolsan da
Kafeste ki kuþ gibi, çaresizce kalsan da
Esir düþüp, zindanda, hani baðlý olsan da
Aþka bað mý dayanýr, temelinden sök de gel
Yokluðun büyük yara, geceler çekilmiyor
Uyku terk etti gözü, þafaklar sökülmüyor
Kurumuþ bahçelere, sevgiler ekilmiyor
Þu hasretin böðrüne, aþk mýzraðýn dik de gel
Dayanýrým bilirsin, bu aþk baðrýmý delse
N’olursun biraz acý, yaþým gözümde selse
Eðer senin gelmene, o büyük kent engelse
Sen de Neron olup da, þu Roma’yý yak da gel
Yine mevsim son bahar, yapraklar sararýyor
Bitsin artýk bu özlem, bak kalbim uyarýyor
Her gün yola bakmaktan, gözlerim kararýyor
Engel olan kim varsa, kafasýna sýk da gel
Bilmiyorsun bir tanem, sen bende ki bu hali
Böylesi güzel aþkýn, hiç olmaz mý visali
Kývrým kývrým kývrýlan, koca bir NÝL misali
Artýk sen de hýrçýnlaþ, bentlerini yýk da gel
Hep seni düþlüyorum, oturduðum terasta
Yokluðun artýk yetti, hasta oldum ben hasta
Lüzumsuz da diyor ki, her an kulaðým seste
Gittiðin o yerlere, son bir defa bak da gel
Sadýk DAÐDEVÝREN
Aþýk LÜZUMSUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.