bir þeyler getiriyor mutfaktan, yanýna gidiyorum, hemen çýkýyor.. muzip þakalar yapýyor.. olmadýk haberler veriyor Mutludan gözlerim doluyor “bir haftadýr nerede bu oðlan” kalbim yerinden fýrlýyor.. “çaðýr da gelsin” diyor “Mutluu” diye baðýrýyorum yürekten, candan ortalýk çýnlýyor “-demek ki seni duyamýyor daha çok baðýr” diyor daha çok baðýrýyorum “Mutluu” “canýmmm” “aþkýýmm” “niþanlýmmm” birileri duyacakmýþ; umurumda olmuyor
nasýl da gülüyor Arzu abla; deliler gibi, kahkahalarla sarýlýyor, gözlerimdeki yaþlarý siliyor “kýyamam sana.. aðlama!” diyor.. “Mutlu’n üzülür ama; böyle yapma, aðlama..”
o yine mutfaða gidiyor.. gözlerimden yaþlar boþanýyor.. böyle paldýr-küldür ne getiriyor aðladýðýmý görmesin için o tarafa bakmýyorum sonra;?!! içim gülüyor.. yüzüm gülüyor gözlerim aðlamalara doymuyor yanýma sürüklüyor O’nu yanýmda Mutluu!
“al iþte.. çaðýrdýn, bak! duydu geldi..” ne o tarafa bakabiliyorum, ne de onun orada olduðundan baþka þey aklýmda þimdi bir þeyler diyecek diye bekliyorum.. ý ýhh.. ben de bir sustum ki.. fayda etmedi Arzu ablanýn iteklemesi, yalvarmasý, bin zoruyla “nuh da demedim, peygamber de” tarifsiz anlamsýz bin nazla.. sesim çýkmýyor iþte! oradan kaçmak istiyorum sözüm geçmiyor ayaklarýma hasretiyle yanýyorum.. da! o tarafa hiç bakamýyorum..
oturup..sesi kesiyorum onu sürükleyip getirip yanýma oturtuyor itekleyip dibime getiriyor, beni ona yitiliyor.. þakayla karýþýk dokunmak zorunda býrakýyor ama ne mümkün Mutlu; “cýss” oluyor Arzu abla; "sen yokken bülbül kesiliyordu geldin dut yemiþ bülbül oldu" “dilini yuttu” bu! “demin beri kudurmuþ gibi baðýrýyordun hasretinden ölüyordun “caným”, “aþkým”, “niþanlým” diyordun n’oldu? bin þükür iyi, sað ya Mutluu!!
"ne oldu!? sabahtýr konuþtuklarýn hým Mutlu!? ya sen haným abýla?, "acaba baþýna bir þey mi geldi" diye endiþelendiklerin oflayýp-pufladýklarýn bana mýydý garezin.. baþýmýn etini yediklerin nerde gözün aydýn turp gibi iþte..
küçük haným bir türlü ikna olmuyordu kýsa günde kýrk defa soruyordu hastalanýyordu intihara kalkýþýyordu þimdi n’oldu tabii þimdi mutlu!
garezin banaymýþ demek “dengesiz” seni.. hadi kendi elinle yedir-doyur bakalým aþkýný ...... hadi gýý!! hadi bakalým aþýk ver bakalým hediyeni dur ben çýkayým da öyle" … o hep yere baktý durdu konuþmak istesem de bana da bir þey oldu sesim çýkmýyordu aklýma kötü bir þey gelmiyor her þey-herkes iyi yaþamak harika! ben de mutluydum tabi çok hem de çoook çok çok mutlu!
ne kadar zaman geçti bilmiyorum Arzu ablanýn býraktýðý gibi ben yerimde oturuyorum arada bir göz ucuyla bakýyorum o hep ilk andaki gibi Arzu abla kahvaltý getirdi "þimdi bizimkiler gelir" dedi kapýya yöneldi çok ama çok mutluydu seviyordum onu .. “acaba hediyesi neydi.. sahi.. bir oyuncak bebek mi? kolye mi? kurutulmuþ çiçek mi? künyesi mi? haydi artýk Mutlu?”
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.