seni sevgime inandýrmak için
söyle peþinden az mý koþtum
kendimden bile ödün vermedim mi
aþkýma nasýl inandýrabilirim ki
sevgin sýðmaz içime büyüdükçe büyüdü
týpký eriþilmez karlý bir dað gibi
ne zaman yanýna gelmek istesem
kapanýr yollar vermez geçit
bir çýð halinde düþersin üzerime
içimdeki öfke nöbetleri yer deðiþtirir
yüreðimdeki yangýnlar da tükenirim
ne zaman koþmak istesem mutluluða
her adým attýðýmda tökezlenirim
hani kalabalýklar arasýna atarsýn ya kendini
kimselere anlatamazsýn derdini
unutmak istersin zor da olsa içindekileri
gündüz geceye saklar bilinmezleri
geceler gizemlidir paylaþmaz dertlerini
aslýnda kabullenmek istemediðin þeydir yalnýzlýk
yaþam dediðin nedir ki bir anlýk
gözlerime mil çeksen
duygularýmý çözülmemecesine kör düðüm etsen
yine de vaz geçmem
ne senden ne de sevginden
mutluluk belki de çok uzak bana
ne zaman sana bir adým atsam
attýðým adýmlar geri gitti saydým yerimde
fýrtýna öncesi sessizlik denir ya
kopacak fýrtýnanýn habercisiydi yaþananlar
iþte þimdi ben öyle suskun ve sessizim...
Refik
O4 .04.2017
Ýstanbul