BEN HİÇ

Benim hiç evim olmadý
çiçekli bir yoldan geçilen,
sevgiyle içine girilen
sýcacýk bir odada konaklamadým;
rahat bir yatakta da yatmadým
tatlý rüyalar içinde,
buðulu gözlerle baþka yüreklere bakmadým.
Bana ait bir þey görseydim birinde,
-Tanrý günah yazmaz -
öldürürdüm,
kirletmesin ve üzmesin diye.
üçüncü tekil kiþi zamirdim
kendime bile:
Ben bana "O " derdim,
Dilim konuþamaz, deliririm.
Uzaktý sabahlar, akþamlar vardý,
gözlerim yanardý,
ve bulutlardan bütün günahlarým yaðardý.
Diþleri kana batmýþ
korkunç,
ama en çok ayaklarým kanardý.
Kimi sevdim? sorusunu
sormamalý aslýnda kendini bile
sevmeyen birine.
Tüm güzellikleri emen,
tüm renkleri hapseden
ben
alacakaranlýk gerginiydi
hayat denilenin.
En çok dumanaltý meyhanelere gittim
görmemek için kendimi bile.
En çok kötü ve kekrek þaraplarý layýk gördüm
zehirli dilime.
Iþýða ihtiyacým yoktu -sanýrsam -
ateþe tapmadým,
aþk yoluna da sapmadým.
Bedenim de, gönlümde
her daim açlýk ile toktu.
Dua edilecek olmadýðýmdan
taþým da yok, mezarým da.
El... veda... hiç olmayan birine.

Sosyal Medyada Paylaşın: