Tatlý, yumuþak, yarým ay’lý bir güldün… Gökyüzü ile aranda, küçücük bir nüans gördüm. Usumda ne yer kaldý, ne gök. Sýrf o gülüþün yüzünden; Bir yýlda dört mevsim, döndü çevreni . Dört de sevap meleði… Benimse; soluma evren yerleþti. Kalbim dünyanýn yerine geçti. Koynumda uyur oldu, gecenin karanlýðý. Güneþ batýdan doðdu. Hayat bu… Bilgeliðini yazýyor alnýmýza. Herþey lirik ve mehtaplý. Sanki herþey zar gibi ip ince. Ve sanki annen seni Lotus çiçeði sanýp doðurdu Kendi doðumundan önce. Müþteba Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müşteba Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.