Kalem Ve Sessizlik
Bir kaç karalama yazacaðým þimdi.
Doldurdum mermimi kalemime, yazýyorum usul usul.
Yalnýzlýk benim adým olmuþ artýk.
Biraz korkuyla baktým hayata.
Biraz buruk, biraz endiþeli.
Derbeder edip yazdýrma ey kalem.
Yine gece oldu bak, hadi ört acýlarýmýn üstünü.
Camýn buðusundan dýþarýyý göremiyorum.
Durmadan yaðýyor yaðmur.
Her bir yaðmur damlasý camýma vuruyor.
Ürpertiyor rüzgarýn sesi, titriyorum hafiften.
Amma camda oturmaktan vazgeçemiyorum.
Öyle yalnýz, öyle yaralýký yüreðim.
Çoðu zaman kendi karanlýðýmdan korkuyorum.
Eski ben yok artýk.
Yüzümde kýrgýnlýðýn, acýnýn, her darbenin izi var.
Amma eski ben yok.
Þimdi sessizliðe býrakýyorum kendimi.
Kimseciklerin bilmediði sessizliðe.
Kaybolsam bile bulamayacaklarý sessizliðe...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.