BEN SENİ SEVERKEN
Sararmýþ yapraklar, dökülüyor vücudumdan,
Cuma, cumartesiye býrakýyor yerini
Odanýn en kuytu köþesinde, gecenin en karanlýk anýndayým.
Hemen baþ ucumda babamdan kalma küçük bir radyo,
gýcýrtýsý bütün bedenime iþliyor.
Þarkýlar duraksýyor ruhumdaki aþk trafiðine takýlarak.
Ýsyana isyan ediyorum anlamsýzca ve çýðlýk çýðlýða...
Sonra ufuklardan gün doðuyor, karanlýk güneþe boðuluyor.
Bense sana susuz ve sessiz vaziyette.
Hayýr hayýr aðlamýyorum,
Fazlasýyla mutluyum, huzursuz bir mutluluk iþte.
Ben seni severken sevdayý seviyorum,
ben seni severken; güneþi, yýldýzý, hüznü, tebessümü, fakirliði seviyorum.
Ben seni severken; ayakkabýmýn ipliðini, gömleðimin düðmesini, saatimin ibresini, pisikletimin sepetini seviyorum.
Ben seni severken, budanmamýþ aðaçlarý, dogmamýþ bebekleri, son nefesindeki ihtiyarlarý seviyorum.
Ben seni severken, Þemsiyelerden intikam alýrcasýna yaðmura saldýrmayý seviyorum.
Ben seni severken; içimden geçen trenlerin çýðlýðýma aþýk olmasýný seviyorum.
Ben seni severken; ýsýrarak parcaladýðým dudaklarýmý seviyorum.
Ben seni severken; uzaklýðýna attýðýn kördüðümleri seviyorum.
Ben seni severken; kapkara saçlarýný örten eþarbýn beyazlýðýný seviyorum
Ben seni severken, ben seni severken....
Metin KILIÇALP
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.