Ben hep Adýný dahi koyamadýðým aþklara þiirler yazdým onca zaman Ve onca zaman bir bitki aðacýnýn gölgesinde bekledým sabahý Yaþlý bir eskicinin peþinden koþtum yalýn ayak Tanýdýk bir insan yüzü aradým her baktýðýmda aynaya...
Büyük þehirlerden geçerken Arka caddelerde yükselen ezan sesinde kayboldu ömrüm En büyük acýlara secde ettim yýllarca Sustum. Susturuldum. Dualarý mý iki parmak arasý avuçlarýma yazdým bir hiç gibi Çok istedim Bir gecenin koynunda yýðýlýp yok olmayý Ve darmadaðýn bir þiir býrakmayý ardýmda...
Bir gün Bütün güvercinleri uðurladým kalbimden baþka bir þehre Bir acýnýn kanat çýrpýþlarý yorgunluðumdan çok daha aðýr Ve yenilgilerim hep en derinden...
Sen olmasaydýn Yazacak mýydým bunlarý sanýyorsun?
Affet yüreðim Onca þair sevdim Yine de bir þiir bile etmedim...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.