Uykusuz gecelerin sensiz sabahýnda
Günün ilk ýþýklarý dolarken odama
Bir aðýrlýk çöker göz kapaklarýma
Ýsyan ederim yalnýzlýðýma
Süzülür gözyaþlarým yanaklarýma
Çýkacakmýþ gibi göðüs kafesinden
Kalbim isyan eder yaþananlara
Umutsuzca yakarýþlarýma
Beynim cevaplanmamýþ sorulara ararken yanýt
Þüphe bulutlarý dolaþýyor etrafýmda
Güvenmiþliðim engelliyor yine de
Daðýtmak istiyorum kabus gibi karanlýklarý
Neydi benim suçum neydi günahým
Neyin hangi suçumun bedeli bu
Boðazýmda koca bir düðüm
Günlerdir gözlerim uykuya küs
Biraz uyuyabilsem kapansaydý gözlerim
Yaþasaydým sensiz ve de sessiz
Yeniden uyanýncaya kadar ölümü
Kurudu göz pýnarlarým
Uykusuzluk deðil þikayeti gözlerimin
Aðlamaya özlemdir
Kirpiklerimin ucundan düþmemek için direnen
Süzülen inci tanesidir gözyaþlarým
Ve sonrasýnda tarumar olmuþ
Senin için çarpan koca bir yürek
Hüsranýna aðlamaktýr aþkýmýzýn
Eðer birgün beni býrakýp gidersen
Bendeki seni bir çýrpýda silersen
Beni yalnýzlýðýna inandýrarak git
Belki de ikimiz için bu son vakit ...
Refik
17 . 03 . 2017
Ýstanbul