Boyası Kan
Bir köþe baþýnda ;
Tumturaklý laflar ediyordu ayyaþ sokaki
Gece kendi yýpranmýþlýðýný örtüyor siyahi
Lacivert bir ilham iniyor gökten
Gök demiþken orada mýsýn ?
Hangi fýrça darbesiyle devrilip bulandým sana
Hangi devirde kendi efsunumla yenildim bana
Bir korku býraktýn ruhundan topraðýma
Ezilip kum tepelerine dönüþüyorum
Rüzgarýnla savur diye her tanemi kendi göðüne
Uzak bir þafak vakti katledildi çocukluk
Þimdi kurþun iþlemez maviliðime
Bir ölüyü öldürmek lütfu sana bile verilmedi belki de
Bir anne göðsünden emziriyor zamaný
Zaman diþlerini geçirmiþ etime
Kývrandýðýn kutsal kasem de kal ..
Kal lütfen…!
Kýzýl bir ölüm çaðlýyor
Bin defa öldürüyor kadýný,
Fetal cinnet ….
Hangi vicdan katilin emeðine bürünmüþ
Ve ayyaþ diyor ki ;
Fýrçayý kýrma vakti
Tablo bitti …. Deniz...
(DEÐERLÝ ÞAÝRE KATKISINDAN DOLAYI ÇOK TEÞEKKÜR EDERÝM )
KAN, CAN VE DÜNYA
Bir gökyüzü vardýr birde yeryüzü.
Arada dolaþan kimlerdir kimler.
Ayyaþ Bekri olmuþ þarap niyazý.
Üstünde gezilsin ezilsin çimler.
Hakim kalem kýrar idam verince.
Anlamýyor sanýk düþmüþ sevince.
Ölüme hak diyor belki kendince.
Mezar gündüzü de bir gece eyler.
Ressam fýrçasýný kýrmýþsa eðer.
Tablosudur ona en büyük deðer.
Boyalara aþýk olmuþmuþ meðer.
Sevda þarkýsýný renklere söyler.
Bu mutlu hayattýr yaþanýlasý.
Gayrýsýna zordur alýþýlmasý.
Dert verir kötüye bulaþýlmasý.
Dostlar ceminde de çalýnsýn neyler.
Kum zerrecikleri uçuþa dursun.
Rüzgarsýz ortama gelsin buyursun.
Niyeti ne ise hemen duyursun.
Ses versin rüzgara içilsin meyler.
Bakýyorsun kimse insan olmamýþ.
Aramýþsa bile yol bulamamýþ.
Kadýnlara sevgi saygý kalmamýþ.
Deðer eder olmuþ lüzumsuz þeyler.
Zayi Ozan diyor, aþksýz mý dünya.
Ömür gelmiþ geçer meþksiz mi dünya.
Herkes bir antika eskiz mi dünya.
Yaþama en deðer yer imiþ köyler.
ZAYÝ OZAN – Ýlhan ATEÞ
Ankara, 17 Mart 2017 Cuma
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.