Bir bahar akþamý rastladým kendime, Uzun zamandýr görüþmediðimizden, Tanýyamadým ilkin, Kan revan içindeki bu hali, Kir pas içindeki bu yaralý hali, Tanýmama engel oldu, Bir baþkasý olma telaþýndayken ben, Unutuvermiþtim kendimi Ve kendimin gözleri, Gözlerindeki hüzün tanýttý kendini.
Var olmayan bedenlerde gezinirken ruhum, Hiçbir kalýba dökülememiþken kiþiliðim, Olmamýþken, hamken; Yani piþmemiþken yitirdiðim, Zavallý benliðim, Daha önceleri neredeydiniz?
Sevinçli telaþlarým hiç olmamýþ gibi þimdi, Baþým hep öne eðilmiþ, Her zaman suçlu, Her zaman mahkûmmuþum gibi. Ýçimde uyanan o eski meþhur arzu, Sebebim ve kendim, Dile gelseydi belki, Derdi ki; Yýllardýr aradýðýn bu.
Yýllardýr aradýðým benliðim, kendim, Bir bahar akþamý rastladým size Ve bir þarký gibi yýllardýr dudaklarýmda taþýdýðým, Daha önceleri nerelerdeydiniz? Ben yabancý siluetlerde gezinirken, Siz hangi çilenin hücresindeydiniz? Bu kir, bu pas, bu kan Ve bu yara bere, Hangi zalimin armaðaný oldu size?
Kendimin gözlerine baktým uzun süre, Kendime baktým derin derin. Ben ömrümce adým adým, Hep kendimi aradým, Þimdi buldum kendimi, Ama artýk, kendimde deðilim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut.çiftci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.