Düþüyor gölgesine gökyüzü, Düþüyor yüz aký, Soluyor çiçekler. Hüzünle vedalaþýrken Zamana yenik düþüyor insan.
Ayrýlýk limansýz bir gemi. Ayrýlýk olmamaktýr, Ya da olduðunu bilmemek. Okyanusa açýlmak sebepsiz, Ya da gururunu yenememek. Belki de mavi gökyüzünde siyah bir gölge, Bir resme bakýp yüzündeki çizgileri hatýrlamaktýr.
Dokun mavi yüreðim. Dokun ki gerçeðe, ömrün olsun. Kýrlarda sonbahar giyinmiþ.
Ayrýlýk düþünce tene, Kývýlcýmlar yok artýk. Zamanla anlýyor insan. Fýrtýna ýslýklarýn da Yýldýrým çarp arcasýna sersem.
Avuntu deðil düþler. Düþüyor gölgesine insan Kayboluyor düþünce yansýmasýna…
Kazým DEMÝR
19.08.2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
kazım demir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.