Yakarýrcasýna Bir hezeyan yeri buralar Aklý fukarâ bir kellenin Süregelen sefasýyým belki Belki de koþmaktan bitap düþmüþ Çatlayan bir atýn Damarlarýnda kudretim ben
Her neyse iþte, boþ verin Gidiyorum yani Yüreðimle barýþýk Yürüyorum yýldýzlara Yolumun Hayatýma ait olmayan gölgelerinde Sahipsiz düþlere uzanýyorum Issýz bakýþlarým Yalarken dört duvarý Dýþarýda gürleyen rüzgâra inat Her gece göðe çýkýyorum ben Gözler perdelerini indirdiðinde Mumlar söndürüldüðünde Eski zamanlarýn aydýnlýðýna uçuyorum Zaten gelecek deðildir niyetim Þimdiyi sorarsan kazýyý bitirmek üzereyim Hani mumlarýn söndürüldüðü vakit... Sönmeden Evvelinde Bir yaþam Iþýklar gözlerimizde Hani aramazdýk diyorum hiçbir þeyi Kendimizden ötede Görmezdi gözlerimiz uzaðý Mumun karanlýðýndan deðil, Iþýðýnýn içtenliðindendi Gözlerimiz diyorum Güzellerdi
Hayallerimse Kaç celsedir umudu körüklemekte Umut! Kalbimin koþu atý Çorak gövdemin umarsýz serabý... Neyseki onunla da barýþýðým Hâlâ barýþýðým Býrakamadým gitti bu meledi Tüm hiddetiyle Tutuþan Kýzýl bir hançer saplasam Söksem atsam þu illeti yüreðimden Belki kendimce küçük hayallerim olurdu Beyaz bir kaðýda bürünen ruhuma Kumdan büyülü masallar çizerdim Rüzgâr her seferinde daðýtýrdý kum tanelerini Ve her seferinde Yeni bir gezegene uyanýrdým Biliyorum, hiçbir yerde olmayacaktýn Hiçbir yer de olmayacak Bana ait, sana ait, bize ait Birbirimize ait... Hiçbir mekan Tasavvur dahi edemezdi Ne maðruriyetini Ne de ufukta daðýlan gülümsemeni Boþ ver zaten Her zamanki gibi Bir kadehe daha ýslanýrcasýna Boþ ver...