Ýçimi acýtmýþtý.
Parçalanmýþtý yüreði, acýyla sýzlamaktan.
Kan aðladýðý belliydi yüreðinin kanamasýndan, piþman olmuþ halinden.
Gülmüyor.
Gülemiyor, hep düþünüyordu.
Dalgýn, dalgýn aðlamaklý gözlerle, uzaklara bakarken!
Caným yanmýþtý, bakýþlarýndan.
Bakýþlarýndan...
Ýlk baþta iç kanatan bir sevda gibi düþündüm.
Öldüm, öldüm dirildim.
Onun bu halini kendi halimle kýyasladým.
Sordum.
Ve!
Yanýldýðýmý, anladým.
Bakýyordu, karþýya.
Yüreði ýrmak olmuþ akýyordu, kayalýk vadilerin arasýndan
Düþündüm.
Kim bilir neler, neler geçmiþtir dedim baþýndan.
Kendime benzetmiþtim.
Oturdum uzun, uzun sorguladým kendi halimi.
Aðlamak istedim.
Ve!
Haykýrmak istedim.
Acýlar içinde deþtim, deþtim, durduk yerde bölük pörçük geçmiþimi.
Sonunda sýzlatmayý baþardým.
Kendi elimle, durduk yerde yüreðimi.
05 Mart 17
Ahmet Yüksel Þanlý er