İÇİMDE ÖLÜRKEN İKİMİZDE

an ki;
bir kýþ göðü gibi alçalýyor bulut,
kent yýkýlýyor,
uçtan uca toz vuruyor sokaklara.

geveze bir yalnýzlýk karýþýyor
yapraklara çarpan seyrek yaðmur damlalarýyla.

solgun renkleriyle
bir gece yarýsýný alýp örtüyorum üzerime,
iri puntolarla göðsüme sapladýðýn çýðlýk
dile geliyor gözlerimde.

çözümsüzlüðüyle
önüme düþen mutsuzluk,
þehrin son tutarsýz adamý kimliðini
saklýyor ceplerime.

sensizliði örtme duygusuyla
üþütüyor iþgalci zaman beni.

bir yol ayrýmý
iki karanlýk,
gölgen saklý ilkinde
diðeri çýkýyor evime.

sahtekar sessizliðimi takýp yüzüme
sýðýnýyorum anneme.

içimde ölürken
ikimizde..
Sosyal Medyada Paylaşın: