Ben bekledim, sen gelmedin, Sen gelseydin boþ kalmazdý ellerim, Bir çocuk gibi dolmazdý gözlerim, Sen gelseydin, Yar, Gelseydin…
Bilmiyorsun, Yar bilmiyorsun. Sen kendini galip sanýyorsun, Kendi rüyandasýn uyanamýyorsun, Benim gerçeklerime dayanamýyorsun.
Öðrenirsin, Yar, Öðrenirsin. Bir gün sende öðrenirsin, Ayrýlýk acýsýný bilirsin, Yalnýzlýk hançerini yüreðine yediðinde, Belki beni anlayabilirsin.
Ben bekledim, Yar bekledim. Sen gelmedin, Yar gelmedin...
Bir bekleyiþ ki asýr yanýnda birkaç saniye, Zaten sence þiirim yalnýzca birkaç kafiye, Oysa birkaç ömre bir þiir denir bence, Sen beni kandýrdýðýný sandýn kendince, Asýl kandýrdýðýnsa kendinsin fikrimce.
Gelmeyene etmem beddua, Ben unuturum, belki aðlarým pekâlâ, Peki, sen gönüllerin sahibine ne diyeceksin ya? Ben hakkýmý helal etsem de sana, Ne hesap vereceksin sen vicdanýna? Beni zaten sevmedin, bari kendin için biraz aðla. Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut.çiftci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.