Karanlığın Oğlu
Bir adým kaldý senin yolunun yokluðuna
Bu ar, edep, densiz bedenime çok gelir yâr
Çok yerim vardý, lakin kalbim seninle doldu
Baþladým þiir yazmaya , adýný kafama soktuðum an
Bir adým kaldý kuytu uçurumun boþluðuna
Adýnýn geçtiði her satýr götürür beni sonsuzluða
Ben de vazgeçerim bir gün adýný unuttuðum an
Ama inanýyorum varlýðýnýn zihnim tarafýndan korunduðuna
Her canlý ölür, yolun sonunu görenler azlar
Zelzeniþler, aðlayýþlar, ardýndan kýlýnan namazlar
Bir teneþirde edilen vedalar, yakýlan aðýtlar
Karanlýða hakim bu bedene, ölümün düþüncesi bile fazla
Virane, hoyrat biridir, bir o kadar da bencil
Yüzü solar gencin, atar beti benzi
Ölümü hisseder, en yalnýz sokaklardýr dengi
Karamsardýr, bundandýr karaya çalar en sevdiði rengi
Bir sevdiði vardýr þiirler yazdýðý, tüm dünyada eþsiz
Adý Halil; Karanlýðýn oðlu, engin sularda gezer sessiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.